Czterdzieści jeden

Louis
Pojechaliśmy do szpitala, lekarze mieli zobaczyć czy ten sukinsyn nic jej nie zrobił. Ronni weszła z nią do gabinetu a ja czekałem na korytarzu. Zadzwonił mój telefon.
- Lou wiecie coś?- zapytał na wstępie Harry.
- Badają małą, a Josh został złapany.- powiedziałem.
- Ale nic jej nie jest?
- Wygląda, że nie tylko mocno przestraszona.
- Uff, inaczej zabił bym go, no żeby porywać moją małą dziewczynkę.
- To moja mała dziewczynka.- powiedziałem ze śmiechem.- Ty będziesz miał własną.
- No właśnie, czy te humorki to norma, bo Juli albo płacze, albo się śmieje, albo się wścieka z byle powodu.
- Tak normalne. Harry będziemy musieli w piątkę pogadać, spotkajmy się u mnie za godzinę.
- Okej, ależ ty jesteś poważny.- stwierdził i się rozłączył.
Z gabinetu wyszły moje dziewczynki, spojrzałem na Ronni a ona tylko się uśmiechnęła.
- Tatusiu dostałam lizaka.- powiedziała z uśmiechem moja mała córeczka.- Pan doktor powiedziała, że jestem dzielna. Tatusiu, ale zostaniesz już z nami i mamusia nie będzie płakać?- zapytała zatrzymując się i patrząc na mnie swoimi wielkimi oczami.
- Tak zostanę z wami, już nigdzie się nie wybieram.
- To dobrze bo ja cię strasznie kocham tatusiu.- stwierdziła obejmując mnie za szyję.- Tatusiu, a czy ten pan mówił prawdę?
- A co mówił?- zapytałem patrząc nieco zaniepokojony na swoją córkę.
- On powiedział, że nie jesteś moim tatą, że on jest.- odpowiedziała, jej duże oczka zaszły łzami.
- Morgan, bo widzisz, mamusia i ten pan kiedyś się kochali i wiesz, ty byłaś już w brzuszku kiedy spotkałem twoją mamę. 
- Czyli nie jesteś moim tatą?
- Jestem.- odpowiedziałem- Ten pan też jest. Bo widzisz ja pokochałem twoją mamusię i ciebie. Bardzo chciałem, żebyś była moją córeczką.
- Ale mogę mówić do ciebie tatusiu?
- Oczywiście bo jesteś moją małą córeczką.
- Kocham cię tatusiu.
- Ja też cię kocham córeczko.- powiedziałem i cmoknąłem ją w nosek.- To co do domu moje panie?
- Do domu.- powiedziała Ronni.
Zapiąłem Morgan w foteliku na tylnym siedzeniu i sam usiadłem za kierownicą, spojrzałem na moją Ronni. Delikatny uśmiech gościł na jej ustach. Zajechałem pod dom, Morgan zasnęła, wziąłem ją na ręce i zaniosłem do jej pokoju. Dobrze, że mojej królewnie nic nie jest. Zszedłem na dół, Ronni siedziała na kanapie, o czymś myślała. Usiadłem obok niej i wziąłem jej dłoń. Całowałem każdy jej palec.
- O czym myślisz?
- Ładnie jej to wytłumaczyłeś.- powiedziała delikatnie się uśmiechając.- Kocham cię Louis.
Praktycznie bym ją pocałował gdyby nie ta banda idiotów, która wpadłam nam do domu. No tak sam chciałem z nimi pogadać.
- Ooo pogodzili się.- oznajmił Niall.- Jest coś do jedzenia?
- Nie ma.- odpowiedziała Ronni.- Pojadę do sklepu.
- A ja z tobą.- powiedziała Daniell. Wyszło na to, że wszystkie dziewczyny pojechały na zakupy.
- O czym chciałeś rozmawiać?- zapytał Liam.
- Wiecie, każdy z nas ma już rodzinę i wiecie wyjazdy w tak długie trasy dla nikogo nie są dobre.
- Chcesz odejść?- zapytał Harry.
- Nie, One Direction to jedna z ważniejszych rzeczy w moim życiu. Ronni i Morgan są ważniejsze. Dzwoniłem do Paula i jeżeli wszyscy się zgodzimy Paul ma dla nas nowy kontrakt, według niego trasy niej będą dłuższe niż 2 tygodnie i będzie po prostu więcej koncertów tutaj w Londynie. Co wy na to?
Przyjaciele zastanawiali się nad moją propozycją. Każdy miał co rozważać. 
- Ja jestem za.- pierwszy odezwał się Zayn.- Nie chcę nic tracić z życia mojego synka.
- Ja też. Chcę ułożyć sobie życie z Viki.
- Jak wy to i ja.- powiedział Harry.
- A ty Liam?
- Że też ja nie wpadłem na ten pomysł. Dzwoń do Paula.
Wyjąłem telefon i zadzwoniłem do naszego menadżera.
Ronni
Do wózka wrzucałyśmy wszystko co popadnie. Niall się ucieszy. Viki szła jakaś nieobecna. 
- Dani co jej jest?- zapytałam.
- Wiesz z Niallem są już bardzo długa, a on nie zrobił kroku na przód. Martwi się, że Niall już jej nie kocha. 
- On jest wpatrzony w nią jak w obrazek.- stwierdziłam.
- Ja to wiem, ty to wiesz ale ona nie.
- Trzeba im nieco pomóc.
- Komu pomóc?- zapytała Juli wrzucając od wózka grzybki w occie.
- Zachcianki.- powiedziałyśmy jednocześnie z Daniell.
- Ej no co, wolno mi. Komu chcecie pomóc?- powtórzyła swoje pytanie.
- Viki i Niallowi, przecież ten nieśmiałek sam nie wpadnie na pomysł, żeby się jej oświadczyć.
- Przecież to Niall, jestem ciekawa jak on do niej zagadał.- zaśmiała się Pezz.
- No to trzeba im pomóc.- stwierdziłam.
Wróciłyśmy do domu z naręczami reklamówek. Chłopcy zadowoleni siedzieli na kanapie.
- Ronni tobie nie wolno dźwigać.- z kanapy zerwał się najpierw Louis, a później Harry.
- Oj Lou przesadzasz to tylko zakupy. O cześć Paul.- uśmiechnęłam się do menadżera.- Zostaniesz na obiad robię zapiekankę. 
- Z chęcią. 
Chłopaki pozanosili zakupy do kuchni, a ja i Viki zabrałyśmy się za robienie obiadku. Z góry dobiegł mnie płacz Morgan. Byłam już na schodach, kiedy z kanapy zerwał się Louis. Oboje weszliśmy do pokoiku dziewczynki.
- Tatusiu, ja nie chcę aby ten pan też był moim tatą.- powiedziała łkając. 
- Kochanie tego pana już nigdy nie będzie w twoim życiu. Nie przejmuj się nim.- powiedziałam podchodząc do jej łóżeczka.
- Dobrze, tato, a ty zawsze będziesz mnie kochać?
- Oczywiście, że tak Morgan. Jesteś moją mała księżniczką.- powiedział i pocałował ja w czółko.- Chodź wujkowi przyszli strasznie się za tobą stęsknili.
Louis wziął Morgan na ręce, a ja wróciłam do kuchni.

---

Więc napisałam dla was dłuższy rozdział, żeby osłodzić wam tę wiadomość, do końca został już tylko kilka rozdziałów. Najwyżej pięć. Smutno mi a wam? No cóż taka kolej rzeczy. Mile widziane komentarze.