Siedem

Piosenka:Nickelback- Never Gonna Be Alone

Louis

- Wybrałabyś się, ze mną jutro do kina?- w końcu biorę się na odwagę i pytam.

- Z miłą chęcią.- odpowiada z uśmiechem. Ronni wstała od stołu i zaczęła zbierać naczynia. 

- Ja to zrobię.- powiedziałem i zaniosłem naczynia do kuchni. Zacząłem je zmywać.

- Lou co cię gryzie?- zapytała.

- Mnie? Nic po prostu mam dużo pracy, jestem trochę zmęczony. - powiedziałem wstawiając naczynia do zmywarki.

- Oszust.- powiedziała.

- Jak mnie nazwałaś?

- Oszust.

Podszedłem do niej i zacząłem gilgotać, jej śmiech był najcudowniejszym dźwiękiem na ziemi. 

- Lou, przestań proszę?- zlitowałem się nad nią, bo zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Nie myśl, że cię kara nie ominie.- pogroziłem jej i poszedłem otworzyć. W drzwiach stała Eleanor.

- Witaj skarbie.- powiedziała i spróbowała mnie pocałować, ale ja gwałtownie się odsunąłem.- Nadal się na mnie dąsasz.- tym to mnie rozwaliła.

- Dąsam, El my zerwaliśmy.

- Może puścimy to w zapomnienie i spróbujemy od nowa.

- Nie sądzę, żebym mógł o tym zapomnieć i ułożyłem sobie już życie.- powiedziałem i w tej samej chwili z kuchni wyszła Ronni z dziwnym błyskiem w oczach, który już za dobrze znałem.  Widać było, że coś wykombinowała. Ruda podeszła do mnie i przytuliła się do mojego ramienia.

- Kotek, kto przyszedł?- zapytała, a ja z satysfakcją spojrzałem na czerwoną ze złości El.

- Właśnie poznajcie się.- Ruda wyciągnęła dłoń do El.

- Ronni, dziewczyna Louisa.

- Eleanor. Lou, chciałabym zabrać swoje rzeczy.

- Jasne.- otworzyłem drzwi i zacząłem wynosić z niej wszystkie kartony z jej rzeczami. W końcu wszystkie jej rzeczy opuściły mój dom. Ronni siedziała na kanapie. 

- Mam nadzieję, że nie jesteś zły. Chciałam utrzeć nos tej zołzie. 

- Czemu miałbym być zły.- poszedłem do kuchni.- Ronni chcesz herbaty?

- Jasne.

Z dwoma kubkami gorącego płynu usiadłem obok niej. Ten uśmiech coraz częściej gościł na jej ustach.

- Ronni ja ci coś muszę powiedzieć.

- Tak Lou?

- Wiesz, ja...- przewałem, przysunąłem się do niej i spojrzałem jej w oczy. Musnąłem jej usta najdelikatniej jak umiałem, nie odsunęła się więc pogłębiłem. - Potrzebuję cię, zależy mi na tobie z każdym dniem coraz bardziej.- Roni wstała z kanapy, patrzyłem jak porusza się po pomieszczeniu. 

- Ja przepraszam, ale nie mogę. Nie kiedy moje życie jest niekompletne. 

Uciekła na górę.

Ronni

Niby czekałam na to, żeby zrobił pierwszy krok, a teraz uciekam z oczami pełnymi łez. Usiadłam na łóżku i zaczęłam płakać. W kącie zobaczyłam stojącą gitarę, chwila zapomnienia, jedyna prawdziwa przyjaciółka, która zawsze ukoi moje serce. Wzięłam instrument i usiadłam przy oknie. Delikatna muzyka wydobywająca się z instrumentu uspokoiła. Słyszę pukanie do drzwi pokoju.

- Ronni ja przepraszam.- słyszę jego głos.- Proszę odezwij się, powiedz że żyjesz tyle mi wystarczy. 

Miłość zdoła przetrwać jedynie wtedy jeśli istnieje iskierka nadziei- bodaj najmniejsza- że zdobędziemy z czasem ukochaną osobę.

Czasem szczęście tej drugiej, ukochanej osoby jest ważniejsze od naszego.- tak zawsze powtarzał mój tata. Teraz wiem jaki istnieje w tym sens. Jego smutny głos, wywołuje u mnie większy ból niż moje własne łzy. Wstałam z parapetu i poszłam w stronę drzwi. Zaryzykować, zaufać i być szczęśliwą. Łapię za klamkę i otwieram białe drzwi, widzę jak stoi obok nich i widzę też smutek w niebieskich oczach. 

- Co jeśli znowu upadnę, jak wrócą wspomnienia Louis co wtedy, jak przeszłość do o sobie znać? Co wtedy?

- Będę przy każdym twoim upadku, pomogę ci się podnieść. Twoja przeszłość nigdy nie miała dla mnie najmniejszego znaczenia. 

Zrobiłam krok do przodu, Lou objął mnie i przyciągną do siebie, po chwili pocałował mnie. Delikatny i czuły pocałunek. Klucz do mojej pamięci. Każde wspomnienie z minionych dwóch lat pojawiło się w mojej głowie.

___________________________________________

Proszę to takim mały prezent świąteczny, mam nadzieję że się wam spodoba i w ramach świąt może dostanę kilka komentarzy