7. Impreza

Z dedykacją dla Sky Fall Girl

Alice
Siedziałam na kanapie w naszym ogrodzie i spisywałam listę potrzebnych rzeczy na imprezę.Za bardzo nie byłam przekonana co do niej, szczególnie że nie było rodziców, ale Ben nalegał. To było nasze pożegnanie z wakacjami. Przewróciłam kartkę i zamiast robić listę pisałam kolejne zdania. Zapomniałam o otaczającym mnie świecie, nawet nie zauważyłam kiedy obok mnie usiadł Benjamin.
- Siostrzyczko.- zaczął mnie szturchać w ramię.- Alice Katherine Tomilnson dostaje literacką nagrodę nobla.
Niechętnie najpierw oderwałam wzrok od kartki,a następnie długopis. Mrużąc wściekle zielone oczy spojrzałam na brata. Niby on jest straszy. Bardzo śmieszny żart. 
- Co chcesz?- zapytałam.
- Listę zakupów.- odpowiedział.
Wyrwałam mu stronę z listą. Mój braciszek poszedł do sklepu a ja zabrałam się za sprzątanie. Niosłam na górę książki kiedy źle ustałam. Byłby artystyczny upadek, gdyby nie Andre.
- To się nazywa szczęście.- powiedziałam.
- Wie się kiedy przyjść. 
- Właśnie co ty tutaj robisz?- zapytałam.
- Pomyślałem, że ci pomogę, żebyś mogła w spokoju się przygotować.
- Wspaniały jesteś.
Cmoknęłam go w policzek i z książkami poszłam na górę. Poszłam pod prysznic. Jak się wykąpałam, nałożyłam na siebie czystą bieliznę, ciemne szorty i bokserkę <klik>. Wyprostowałam sobie włosy i nawet zrobiłam makijaż. To nowość dla mnie. Zeszłam na dół zobaczyć jak sobie radzą chłopaki.
Philip
- No ale czemu ja. Ty też możesz. Jesteś starsza i lepiej ich upilnujesz.
- Bo ty. Phil zrób to dla mnie.- poprosiła mnie Morgan.
- Nie. Pamiętasz ja nic nie robię dla ciebie.
- Philip proszę. Lubisz imprezy.
- Ale nie z małolatami. Idź ty. Ja nigdzie nie pójdę. Ty przecież też lubisz imprezy.
- Nie od kiedy nie mogę pić.- warknęła i wstała z kanapy.
- Od kiedy?- spojrzała na mnie zaszokowana, lekko się uśmiechnęła.
- Wiesz, wujkiem będziesz.
Ucieszyłem się strasznie. Przytuliłem ją, chyba nieco się zdziwiła.
- To co pójdziesz?- zapytała.
- No niech ci będzie, ale robię to tylko dla mojego siostrzeńca.
- Może być też dziewczynka.- zaśmiała się.
Siedziałem na łóżku w sypialni i czekałem aż Emilii się ubierze. Ile to można się szykować to ja nie wiem. Jak wyszła to mało tam nie padłem. Była ubrana w bardzo krótką czarną spódnicę i białą bluzkę. <klik>. Pojechaliśmy pilnować małolatów. Coś czuję, że kiepsko skończy się ten wieczór.
 Nawet alkohol był. Jeden z wazonów też poszedł. Starałem się nie zachowywać jak dorosły tylko bawiłem się z nimi. Impreza wymknęła się spod kontroli. Małolaty umieją się bawić. Zacząłem się przejmować, jak były chłopak mojej siostry zaczął się szarpać z Andre. Próbowałem ich rozdzielić, ale jak jeden z nich mnie uderzył nie podarowałem. Popchnąłem małolata na komodę. Wszystko spadło z głośnym hukiem. Nagle nie słyszałem muzyki. Odwróciłem się i zobaczyłem rodziców. Teraz czułem się jakbym dalej był w liceum. Mina taty nie wróżyła nic dobrego, chociaż mama nie wyglądała na strasznie złą.
- Wszyscy oprócz was mają wyjść.- wskazał na mnie, Emi, Alice, Bena i resztę.
Siedzieliśmy na kanapie do kompletu brakowało tylko Ness, Morgan i Adriana. Ojciec zabijał wzrokiem.
- Myślałem, że chociaż ty jesteś mądrzejszy.- powiedział tata do mnie.
- Ten kretyn.- wskazałem na Marko bo chyba się tak nazywał były Alice.- Zaczął się szarpać z Andre, ja chciałem ich tylko rozdzielić.
- Tak a dlaczego rzucałeś nim po naszych meblach?
- Bo mnie gówniarz uderzył.- odpowiedziałem zrezygnowany.
- Dobra zamknij się i najlepiej zejdź mi z oczy. Weź odwieź jeszcze tego.
- Jasne tato.
Z Emilii wyszliśmy. Moja dziewczyna prowadziła. Odwieźliśmy tego Marko i sami wróciliśmy do domu.
Benjamin
Jak nic będziemy mieli szlaban do śmierci. Tata był cholernie wściekły.
- Alan zaraz przyjedzie po was Niall.- powiedział.
To nie sprawiedliwe oni mieli lepiej, przecież wujek Niall i Zayn w życiu nie dadzą im szlabanu. Najbardziej dostanie się mi, bo przecież Ala to święta.
- To ja namówiłam Bena na imprezę, wszystko to moja wina.- powiedziała moja siostra, a mnie zatkało.
- Ty? Mało mnie to interesuje. Szlaban na dwa miesiące i jutro sprzątniecie to wszystko. Reszta przyjedzie wam pomóc już rozmawiałem z Niallem i Zaynem. Ruszyć tyłki do swoich pokoi.
Louis
Usiadłem na kanapie, wściekły do granic możliwości. Wziąłem w ręce poduszkę prawie ją niszcząc. Ronni również nie kryła swojego niezadowolenia.
- Patrz jakie nieodpowiedzialne mamy dzieci, kto to wymyślił. Już nigdy nie zostawimy ich samych, tylko zabawa im w głowie, a dom poszedł by w cholerę. Nerwicy idzie dostać. Ta w ciąży, a ci rozwalają dom.
Ronni usiadła mi na kolanach. 
- Nikt nie powiedział, że rodzicielstwo będzie łatwe. Za bardzo się przejmujesz.
- Ty to byś ich po głowie głaskała. 
- W końcu ja. Zawsze robiłeś to ty. No nie denerwuj się bo ci żyłka pęknie.
- Wiesz, to na pewno nie była Alice. 
- Wiem. Już spokojnie. 
- Jak mam być spokojny. Ronni kochanie, ale my mamy jeszcze jedne dziecko.
- Antoś. 
Ronni zerwała się z moich kolan i pobiegła na górę. Poszedłem w jej ślady. Moje kochanie było w pokoju naszego synka. Spojrzała na mnie przerażona. Nie było go tam. Przeszukaliśmy każde pomieszczenie.
- Do jasnej cholery jak mogliście być tak nieodpowiedzialni.- krzyknęła na Bena i Alice.- On ma 5 lat, a wy zostawiliście go samego. Było zawieźć go do Morgan czy do któregoś z wujków. 
- Mamo gdzieś musi być.- moja córka była bliska łez.
- Dobra, jeszcze raz przeszukamy dom. Nie jest on aż tak ogromny. Gdzieś Tony na pewno jest.
Znowu zaczęliśmy szukać, byłem w salonie i spojrzałem przez szklane drzwi. Chłopiec bawił się w piaskownicy. Wyszedłem do ogrodu.
- Tato patrz jestem piratem.- powiedział.
Ulżyło mi. Byłem na nich wściekły, ale Ronni była gotowa ich zabić.
- Piratem? Ale fajnie. Tony, ale wiesz już późno, piraci też muszą spać.
Wziąłem go na ręce. W salonie były bliźniaki.
- Radzę zejdźcie mamie z oczu, bo dzisiaj was po prostu zabije.
Ze spuszczonymi głowami poszli na górę. 

---

Miał być jutro ale napisałam dla was wcześniej i dodaję go od razu. Mam nadzieję, że się podobał Mile widziane komentarze i do następnego. Ps. Następny w piątek.